صفحه نخست

رضا کولیوندی بشکوچ درباره‌ی ازخودگذشتگی و محافظت است. یک عاشقانه که بهانه‌ی روایتش، خون دادن و از جان گذشتن برای وطن است. در یک جمله، این نوشته از سلمان کریمی قصه‌ی بزرگ‌مردان ایران است. حالا اگر دلی و کمی غیررسمی‌اش را بخواهید بشنوید باید بگویم بشکوچ داستان یک عالمه خون است که خرمشهرِ قبل از سال پنجاه و نه را برای همیشه خونین‌شهر کرد.   رمانی که توفیر دارد بشکوچ یک رمان عاشقانه و جنگی است با شخصیت‌هایی اندک. کل کتاب روی دوش چهار شخصیت می‌چرخد: کیارش، ایرانه، سِلدا، و اسماعیل. کیارش و اسماعیل از تکاوران نیروی دریایی هستند که همراه ناخدا صمدی به خرمشهر اعزام می‌شوند. سلدا دخترعمو و خاطرخواه کیارش است. و آخری هم ایرانه که یک خرمشهری است و اصالتش به بختیاری‌ها برمی‌گردد. «بشکوچ» در یک نگاه کلی قصه‌ی این چهار نفر است با لعابی از عشق. عشقی که البته با عشق و عاشقی مرسوم رمان‌ها فرق می‌کند. ساخت و بهانه‌اش توفیر دارد. اینکه قصه چگونه پیش می‌رود و کیارش در جنگ چه می‌کند و خرمشهر چگونه خونین‌شهر می‌شود را باید در کتاب بخوانید.  یک چهل‌متری معروف تقریباً همه‌ی شهرها خیابان‌های خاص خودشان را دارند. یک خیابان با کلی خاطره و اتفاق بزرگ و کوچک که گذشته و آینده‌ی شهر را به ساکنانش گره می‌زند. این یکی فرق می‌کند. همه‌چیز چهل‌متری معروف خرمشهر فرق می‌کند. دلیلش هم خون است. همه‌ی خون‌هایی که ریخته شد و به این خیابان و خرمشهر هویت داد. همه‌ی خون‌هایی که خرمشهر را خونین‌شهر کرده است. قسمت‌هایی زیادی از «بشکوچ» روایت همین خونین‌شهر شدن است. صحنه‌هایی بهت‌برانگیز و تحریک‌کننده که از شدت تلخی حتی اراده‌ی گریه را هم ازتان می‌گیرد. و با همه‌ی این‌ها، بشکوچ کتاب تلخی نیست. سیاه‌نمایی هم نمی‌کند. کشمکش‌هایش به اندازه‌اند و در کل روایتی شور و شیرین و نزدیک به واقعیت از خرمشهرارائه می‌دهد. بشکوچ بی‌تکلف هم هست، حرفش را صریح می‌زند و از گفتگوها برخی نقدها به فرماندهی آن‌روزهای جنگ به وضوح دیده می‌شود. در کنار این محتوای عالی باید جنبه‌ی روایت‌های چند‌گانه را هم […]